Rijke Leefomgeving

Basisschool Hoogengraven mag zich de groenste school van Overijssel noemen. Die kans zat er wel in natuurlijk. De school ligt midden in het groen, vlakbij het geliefde Junner Koeland.

Spelen bij de Vecht

Schooldirecteur Harry Muskee is in de wolken met de pasverworven lauwerkrans: zijn school mag zich nu de groenste van Overijssel noemen. Muskee geeft een kleine rondleiding en loopt door de gang naar een oud gedeelte van de school. “Dit deel van de school stamt nog uit 1863”, vertelt hij. “Het is het oudste schoolgebouw van Ommen. Er zijn al heel veel generaties naar deze school geweest. Vroeger waren er tussen de middag lange schoolpauzes. Van twaalf tot halftwee. Kinderen die overbleven gingen bij de Vecht spelen, ze zwierven door de bossen”, lacht hij. “Ja, dat kan tegenwoordig natuurlijk niet meer. Dat was vroeger”.

Kinderen minder ziek

“Wij hebben hier ontzettend veel ruimte: 160 vierkante meter per kind. Deze school heeft 40 leerlingen. Een groene omgeving is tegenwoordig een hot item. Alles moet vergroend worden. Het belang van groen voor kinderen is inmiddels wel bewezen. Kinderen worden er rustiger van. Ze kunnen hun energie kwijt en zijn minder ziek. Steeds meer onderzoeken tonen aan hoe belangrijk het is dat kinderen bewegen. Wij richten ons op bewegend leren. Daar hebben we hier de ruimte voor. We hebben bijvoorbeeld bosdagen. We kunnen zo met boswachter Jos naar het bos. Het is heel makkelijk te organiseren. We vinden het belangrijk dat kinderen respect krijgen voor de schepping. We kijken met de kinderen naar de cyclus van de natuur en het nieuwe leven. We hebben hier bijvoorbeeld meer dan 50 nestkastjes hangen. Hoe herken je een vogeltje? Niet alleen aan geluid en uiterlijk, maar ook: hoe bouwen ze hun nestjes? Geweldig. We hebben de kans ook, hè. Het is zo dicht bij ons dat het weinig moeite kost om het te gaan doen”.

We scoorden op groene speelvoorzieningen

“Stichting Nationale Boomfeestdag heeft de prijs uitgereikt,” legt Muskee uit. “Zij hebben de omgeving van alle basisscholen in kaart gebracht. Aan de hand van satellietbeelden. Ze hadden een aantal criteria: Is er een postzegelbosje in de buurt? Is er een groot bos? En hoe is het groen in het algemeen? Zijn er groene speelvoorzieningen? Die groene speelvoorzieningen, daar scoorden we ontzettend op”. Hij wijst naar buiten: “Dit hier: een voetbalveldje met natuurlijke materialen. En we hebben een eigen speeltuin! Dat is – ook door ouders – zo’n 15 jaar geleden allemaal geregeld. Ook met subsidie van de overheid. En de kinderen bouwen bijvoorbeeld hutten van takken. Dan zijn ze aan het spelen en het handelen met elkaar, ze kopen en verkopen spullen en materialen…”. De directeur is enthousiast.

Bewegend leren beklijft

“Dit is organisch ontstaan, het stond niet op papier. Maar het spelend leren is wel iets dat we planmatig inzetten. We koppelen de methodes die we gebruiken aan de situatie die hier is. Het is gewoon wetenschappelijk bewezen. Je kunt een kind wel getallen op papier laten zetten: 1 – 10 – 100… Met streepjes en nulletjes. Maar als je dat moet tellen met tegels, als je sprongetjes maakt, dan krijgt het betekenis. Het beklijft. Zeker. Het beklijft veel meer als je het bewegend doet, dan dat je het alleen maar op papier doet. Het buiten leren doen we het hele jaar door. Niet alleen maar met mooi weer.”

Eetbare tuin, een amfitheater en een waterbaan

“Maar we willen nog veel meer”, zegt Harry Muskee. “We willen het nog groener maken. We hebben daarvoor vrij recent subsidie gekregen van provincie Overijssel. Ouders van school denken hierin mee. Er zijn plannen om een amfitheater te maken. Daar bij dat bosje komt een buitenleslokaal met een tribune-achtige constructie. Je kunt er broodjes bakken, maar je kunt er ook gewoon een les doen. We gaan een eetbare tuin aanleggen. En we willen een waterbaan maken met een pomp die grondwater oppompt, waarin de kinderen dammetjes kunnen maken”. Hoe reageren de kinderen op de prijs? Muskee, nuchter: “Ze zijn het gewend. Kijk, ik kom op veel andere scholen, dus ik zie wel hoe mooi het hier is. Maar als je alleen maar hier bent, dan hoort het erbij.”

TEKST: ANNE MAAIKE CORDS – EKKELKAMP | Fotografie: Marlie Koggel